De marathon.

Op zondag 29 oktober ben ik wederom weer eens getuige geweest van de jaarlijkse, zeer druk bezochte, herfstmarathon in Etten-Leur, ook wel beter bekend als de Van Oers Herfstmarathon. Dit jaar al weer de 35- ste editie.

Daar waar ik in voorgaande jaren steevast te vinden was langs het parcours, achter de hekken in de nabijheid van een bieretablissement, daar was ik nu, al masserend, te vinden op het warme toneel van de Nieuwe Nobelaer, samen met collega masseurs van de NGS, het Nederlands Genootschap voor Sportmassage. 

In deze hoedanigheid benader je het gegeven marathon toch anders. 

Tegen de klok van 15.30 uur kwamen de eerste marathonlopers de massageruimte binnen. Sommigen zagen eruit alsof ze zo nog een kilometertje of wat konden lopen. In een rustige tred liepen zij de ruimte binnen op zoek naar een masseur en een praatje over de geleverde prestatie. Dit zijn de wat ervaren lopers, die al menige dorpsomloop achter de rug hebben. Wat later kwamen echter de wat mindere goden al zuchtend, kreunend, huilend, gebroken en verpakt in aluminiumfolie de ruimte binnen. Wat hebben die mensen afgezien, zo blijkt uit de verhalen.

De eerste 30 kilometers gingen nog wel, maar dan begon het gevecht tussen lichaam en geest pas echt. Gesteund door mede lopers (en afzieners) en aanmoedigingen vanaf de kant, bleven ze steevast het ene voetje na het andere zetten. In een steeds moeilijkere tred werden de af te leggen 42195 meters korter. Opgeven was geen optie, hoewel het lichaam erom schreeuwde. 

Het lint mensen langs het parcours werd alsmaar dikker, in de verte waren de eerste fanfaredeuntjes al te horen, de stem van de omroeper werd steeds beter hoorbaar. Ja, ze gaan het halen. Uiteindelijk, in een tijd van rond de 4 uur, kwamen zij strompelend over de finish, op zoek naar familie, vrienden, rust, drinken, aluminiumfolie………..en een massagetafel.

 Zo heb ik deze zondag een aantal van deze kanjers mogen masseren en hun verhalen en “ellende” aangehoord. De belgische dame die, aangestoken door haar man, voor de tweede keer een marathon liep en toch maar mooi haar record met 7 minuten verbeterde. Ondanks alle vermoeidheid en pijn, toch een constante lach op haar gezicht. Ze was zeer ‘fier’ op zichzelf. Over 4 weken gaat ze naar Mauritius op vakantie. Nou, ze had dat wat mij betreft verdiend.

Wat later een ander verhaal. Een man van middelbare leeftijd, klein en iel zoals een marathonloper gebouwd moet zijn, stapte huilend op me af. Wat was er aan de hand? Geen antwoord, alleen dat de laatste kilometers een nekslag voor hem waren. Sport is emotie.  

Mijn laatste klant, ook uit Belgie (er deden veel zuiderburen mee) kreeg constante kramp in zijn kuiten. Slechts een geringe aanraking was hiervoor al voldoende. Lastig masseren zo. Maar ondanks al die ongemakken volop aan het praten met zijn vrouw over zijn belevenissen in de race. 

Wat bezielt de mens toch? Jezelf zo te pijnigen, je lichaam zo af te beulen, emotioneel een wrak zijn, maar er toch gewoon de volgende keer weer staan. Marathon, topsport of waanzin? Of misschien toch beide. 

Ik zal er in ieder geval weer bij zijn. Om de verhalen aan te horen, te ondersteunen waar mogelijk en het lichaam weer een positieve boost mee te geven.

(Oktober, 2017 - bron: Richard)